Een aantal jaar geleden was ik een dag met mijn vader op pad. Ik vertelde hem hoe belangrijk hij voor mij is als voorbeeld, en hoe ik het nodig had en heb om van hem te horen dat hij achter mijn keuzes staat. Hij keek me verbaasd aan en zei: “Maar je weet toch dat we altijd achter je staan, van je houden en trots op je zijn?”

Hij had geen idee hoe belangrijk hij voor mij is om dingen in de wereld te brengen. Wanneer ik spannende nieuwe dingen moet doen, stel ik me voor dat mijn ouders achter me staan en me aanmoedigen te gaan. Omdat zij in mij geloven. Dat voorstellen werd makkelijker toen ik het er eenmaal met mijn vader over had gehad.

Impact van ouders is enorm

De impact van ouders op kinderen is enorm. Als ouders hebben we niet half door hoeveel van onze opmerkingen, blikken en aanrakingen juist helpend, stimulerend of remmend zijn. Hoe werkt dat dan bij kinderen die niet door hun biologische ouder(s) worden opgevoed? Ik heb er geen studie van gemaakt, maar op basis van mijn eigen ervaring als draagmoeder, kom ik steeds meer tot de conclusie dat je ook als biologische ouder impact hebt in hoe je aanwezig bent in het leven van je kind. Als draagmoeder ben ik zichtbaar, toegankelijk en heb ik geen verantwoordelijkheid in de opvoeding. En toch doe ik mee in het vormen van de basis van het kind. Alleen al door wie ik ben, hoe ik in het leven sta en hoe ik met hem om ga.

Recht doen aan mijn rol

Ik heb lang gedacht dat ik als draagmoeder juist onzichtbaar moest worden. Maar met het verstrijken van de jaren leer ik dat het juist gaat om het vol innemen van mijn plek. Ik blijf zijn (biologische) moeder. Het zou raar zijn om dat te ontkennen, want dan ontken ik een stuk van hem. Voorzichtig probeer ik steeds meer vorm te geven aan die plek, zonder de wensouders in de weg te willen zitten. Vooral om recht te doen aan mijn rol, mijn plek. En om recht te doen aan mijn impact als (biologische) moeder van mijn kind.