4 februari, 7 over half 7 werd hij geboren. Direct daarna liet ik hem los en hevelde hem over naar zijn ouders. Als biologische moeder deed ik afstand van mijn bloedeigen kind. Uit liefde voor mijn zwager en schoonzus die ongewenst kinderloos waren. Een prachtig babyjongetje, gezond, uit mij geboren, onder mijn hart gedragen.

Jaren heb ik nodig gehad om de juiste vorm te vinden. Want hoe doe je dat als moeder terwijl je geen mama bent. Ik moest huilen toen hij als kleuter diploma moest zwemmen. Daar viel niet tegen aan te redeneren. Dat gebeurde gewoon. Altijd was er de verholen trots op hem en het ongemak dat daarbij hoorde. Want mocht ik wel trots op hem zijn? Nam ik zijn ouders dan misschien iets af?

Er waren momenten waarop ik als moeder van mijn andere zoon en dochter onzeker was. Deed ik het wel goed met de opvoeding en begeleiding? Gaf ik ze voldoende aandacht en liefde? Was ik in de juiste verhouding streng, rechtvaardig of ontspannen. Die twijfels heb ik nooit gevoeld naar mijn draagzoon, de jongste. Vanaf dat hij is geboren, was er een diep vertrouwen dat hij helemaal goed is zoals hij is, en geen twijfels over mijn eigen invloed op zijn leven. Nu mijn oudste twee kinderen volwassen zijn, kan ik met een glimlach terugdenken aan mijn onzekerheden over mijn moederschap. Want uiteindelijk komt het aan op dat vertrouwen. In vertrouwen loslaten.

Het vertrouwen in mezelf

Waar ik daar bij de oudste twee 18 tot 20 jaar over heb gedaan om ze te durven loslaten, kon ik bij mijn draagzoon niet anders dan direct loslaten. Zo hadden we het afgesproken. En in dat loslaten zocht ik het vertrouwen in mezelf. Het vertrouwen dat het met hem goed zou komen. Los van zijn liefdevolle ouders die heus goed voor hem zouden zorgen, had ik het nodig om te vertrouwen dat ik hem los kon laten.

Nu hij 18 is, bijna eindexamen doet en daarna uit huis gaat, is er ineens het besef dat hij nu bijna echt op eigen benen gaat. Ineens voelt hij dichterbij. Alsof ik hem bij zijn geboorte losliet totdat hij op eigen benen zou staan. Vrij om zelf te bewegen, te kiezen en iets van zijn leven te maken. Ik blijf zijn biologische moeder en ik voel me meer verbonden dan ooit. Trots ook, op alle drie.